Świat powojennej sztuki w Polsce to czas starcia awangardowych koncepcji z pierwszymi próbami nadania plastyce funkcji politycznej i propagandowej, opiewającej nowy, socjalistyczny ustrój. Wielu artystów jak Andrzej Wróblewski, Erna Rosenstein, Jonasz Stern czy Maria Jarema próbowali radzić sobie z wojennymi traumami właśnie poprzez sztukę. Niektórzy z nich traktowali działalność artystyczną jako rodzaj terapii, realistycznie lub symbolicznie opowiadali o widzianych zbrodniach i terrorze.

Od roku 1949 w Polsce panował socrealizm, czyli realizm socjalistyczny, który jako system został zapoczątkowany  w Związku Radzieckim w 1932 z inicjatywy Józefa Stalina, początkowo tylko w literaturze, a następnie jako kierunek obejmujący inne dziedziny sztuki, mający na celu podporządkowanie twórców polityce komunistycznej. Według tej doktryny sztuka miała być narzędziem propagandowym: sztuka miała mieć formę realistyczną, a treść socjalistyczną. Wielu artystów tworzyło zgodnie z wytycznymi tej doktryny, ale niektórzy się z niej wyłamywali.