Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Fasada stanowiła główną i najbardziej efektowną elewację katedry gotyckiej. Monumentalna i niezwykle bogato zdobiona pełniła funkcje reprezentacyjne wobec całego budynku. Na licu fasady skupiona była uwaga wiernych wkraczających do świątyni. Ich oczom jawił się obraz kunsztu budowniczych i rzeźbiarzy pracujących przy wznoszeniu budowli.
Konstrukcja oparta na łuku ostrym uznawana jest za jeden z charakterystycznych wyznaczników architektury gotyckiej. Mimo iż sam łuk ostry nie jest typowo gotyckim wynalazkiem – do załamania łuku pełnego (półokrągłego) doszło już bowiem w dobie romanizmu – jego zastosowanie na szeroką skalę zadecydowało o obliczu architektury powstającej w całej Europie przez blisko dwa stulecia. Wykorzystanie łuku ostrego jako zamknięcia arkad umożliwiło budowniczym wznoszenie świątyń o dowolnej niemal wysokości.
Ciekawe pod względem konstrukcji, jak też interesujące ze względu na walory dekoracyjne sklepienia stanowiły jedno z ważniejszych osiągnięć architektury gotyckiej. Budowniczowie strzelistych katedr i kościołów stali przed problemem przykrycia budynku o dużej powierzchni na znacznej wysokości. Stosowane w architekturze romańskiej sklepienie kolebkowe, mające kształt połowy walca przeciętego wzdłuż, nie odpowiadało już ani nowej estetyce, ani też nie spełniało wymogów technicznych.
