Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Szereg rewolucyjnych zmian, które miały miejsce w europejskiej sztuce przełomu XIX i XX w. sprawił, że zakwestionowano samo jej pojęcie i poddano w wątpliwość mit artysty jako boskiego twórcy, który pod natchnieniem tworzy wspaniałe i wyjątkowe dzieła. Rozwój nowych ruchów estetycznych, kładących nacisk na kwestie formalne i eksperymentujących z materiałami i technikami artystycznymi, poszerzył także zestaw środków wizualnych, jakimi dysponowali artyści.
Po awangardowym przełomie z początku XX wieku, sztuka stała się przestrzenią umożliwiającą nieustanny eksperyment i dawała możliwość odkrywania nowych form wyrazu. Jednym z ciekawszych zjawisk w obszarze eksperymentu z przestrzenią i formą, było zjawisko opisywane terminem sztuka kinetyczna. Artystów tworzących w tym nurcie interesował ucieleśniony ruch jako nowy środek ekspresji. Pierwsze działania związane z wprowadzeniem ruchu do rzeźby prowadzili rosyjscy awangardziści, rzeźbiarz Naum Gabo czy Laszlo Monoly-Nagy.
Iluzjonistyczne malarstwo, czyli sposób malowania łudząco przypominający trójwymiarową przestrzeń, używane było w sztuce już od starożytności. Szczególną sławę zyskało w renesansie i baroku, kiedy wykorzystywane było do podkreślenia metafizyki ukazanych scen, lub odwrotnie – aby nadać mistycznym wydarzeniom ramy codzienności. Ta metoda prawie zawsze jednak była środkiem korespondującym z treścią dzieła lub służyła do ukazania wirtuozerii artysty.
