XIX stulecie to w Europie okres bujnego rozwoju akademii sztuk pięknych. Twórczość artystyczna nie była już postrzegana jako rzemiosło, ale uzyskała status nauki, której zgłębianie wymagało nie tylko zajęć praktycznych, ale również solidnego przygotowania teoretycznego. Jej adepci mieli dążyć przede wszystkim ku prawdzie, która przejawiała się w realistycznym sposobie przedstawiania. Akademicki realizm nie był jednak celem samym w sobie, lecz narzędziem ukazywania piękna, którego szukano w naturze. Piękno w sztuce miało z kolei wzbogacać człowieka pod względem moralnym.