Dziewiętnastowieczny realizm to kierunek w sztuce, ukształtowany w połowie stulecia, trwający i dominujący, głównie w malarstwie, rzeźbie oraz literaturze, do lat 90. Artyści hołdujący założeniom realizmu przeciwstawiali się akademizmowi oraz romantyzmowi, podkreślając, iż oba nurty, bazując na różnych założeniach i dążąc do różnych celów, niejako zgodnie fałszowały obraz rzeczywistości, zarówno tej historycznej, jak i współczesnej. Realiści nie chcieli upiększać otaczającego ich świata, starali się oddawać go możliwie obiektywnie, takim, jakim jest.