Po skandalach, jakie wywoływały na salonach dzieł malarzy francuskich prace impresjonistów przyszła pora na kolejne pokolenia. Przełom, jaki zapoczątkowany został w drugiej połowie XIX wieku – uważany przez niektórych za początek modernizmu w sztuce – trafił na podatny grunt i dał możliwość rozwoju kolejnym kierunkom.

W roku 1905 na paryskim III Salonie Jesiennym pojawia się kilku młodych malarzy, których obrazy szokują sposobem ujęcia jak i użyciem jaskrawych żywych kolorów. Są to Charles Camoin, Andre Derain, Henri Manguin, Albert Marquet, Marcel Vlaminck i Henri Matisse.

Ze względu na psychologizowanie portretowanych postaci, intensywny wyraz emocjonalny dzieł, staranne budowanie ich nastroju, uniwersalizm przesłania, Rembrandt bywa nazywany malarzem dramaturgiem i porównywany z Williamem Shakespeare’m. Wymienione zdolności  holenderski twórca zastosował przedstawiając Powrót syna marnotrawnego.