Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Historia Polski naznaczona została wieloma ranami. Jednymi z najboleśniejszych były zesłania na Sybir. Ta metoda niszczenia ducha patriotyzmu, ze szczególnym ukierunkowaniem na wyeliminowanie najbardziej świadomych i zaangażowanych, najlepiej wykształconych i wartościowych dla społeczeństwa Polaków, polegała na wywożeniu bez prawa powrotu, często ze skazaniem na katorgę w nieludzko trudnych warunkach Syberii.
XIX stulecie to w Europie okres bujnego rozwoju akademii sztuk pięknych. Twórczość artystyczna nie była już postrzegana jako rzemiosło, ale uzyskała status nauki, której zgłębianie wymagało nie tylko zajęć praktycznych, ale również solidnego przygotowania teoretycznego. Jej adepci mieli dążyć przede wszystkim ku prawdzie, która przejawiała się w realistycznym sposobie przedstawiania. Akademicki realizm nie był jednak celem samym w sobie, lecz narzędziem ukazywania piękna, którego szukano w naturze. Piękno w sztuce miało z kolei wzbogacać człowieka pod względem moralnym.
Druga połowa XIX stulecia nie była dla polskiej kultury czasem łatwym. Kraj od czasu upadku insurekcji kościuszkowskiej w 1794 r. i III rozbioru Polski w 1795 r. nie istniał na mapach, podzielony między Rosję, Prusy i Austrię. Nieudane powstanie listopadowe w 1830-1831 r. skutkowało utratą autonomii Królestwa Polskiego oraz nasiloną rusyfikacją i germanizacją Polaków zamieszkujących poszczególne trzy zabory. Klęska powstania styczniowego toczącego się w latach 1863-1864 jeszcze bardziej nasiliła represje uderzające w narodową tożsamość mieszkańców zaborów rosyjskiego i pruskiego.
