Rzeźba sepulkralna była tylko jedną z dziedzin działalności Ludwika Pyrowicza (1859–1910). Rzeźbiarz ten, kształcony najpierw w Krakowie, a następnie w Akademii św. Łukasza w Rzymie, tworzył także grupy rzeźbiarskie o tematyce religijnej, rodzajowej, jak też portrety i popiersia. Pracował w terakocie, brązie, piaskowcu i marmurze. Po ukończeniu studiów w Rzymie otworzył tam pracownię. Pobyt w Italii był dla niego udany – był to czas twórczych poszukiwań, oryginalnych rozwiązań rzeźbiarskich (m.in.

Rzeźba w Polsce, ale także w całej Europie pod koniec XIX wieku wciąż była traktowana bardzo akademicko. W malarstwie rozwijały się nowe prądy, sprzeciw wobec Akademii zaowocował powstaniem impresjonizmu, ekspresjonizmu, symbolizmu, malarze eksperymentowali w plenerach i coraz bardziej odchodzili od zimnych zasad upiększania natury, czy idealizowania ciała ludzkiego. Wiek techniki także przyczynił się do rozwoju sztuk pięknych, studiowano możliwości optyki, światła, wspierano się wreszcie fotografią.