Rok 1959 to moment szczególnie ciekawy i ważny w sztuce polskiej. Mimo wciąż odczuwalnego podporządkowania kultury ówczesnej władzy i naciskom politycznym, sytuacja artystów pod koniec lat 50. rysowała się w Polskiej Republice Ludowej (PRL) dużo korzystniej niż w początkach dekady. Na fali tzw. „odwilży” odrzucono panujący wcześniej, w dobie socrealizmu, nacisk na kreowanie dzieł o bardzo konkretnej tematyce, związanej zazwyczaj z etosem ludzkiej pracy na roli czy w fabrykach.