Dwa pierwsze dziesięciolecia dwudziestego wieku to czas kubizmu i konstruktywizmu. Przedstawiciele tych nurtów kładli nacisk na surowe, uproszczone i zgeometryzowane formy, które nie służyły prowadzeniu narracji, lecz były istotne same w sobie. Na tle takich nowinek powstałe na początku lat dwudziestych XX w. grafiki Brunona Schulza, cechujące się płynnością i ekspresyjnością linii, obfitujące w symbole i opowiadające za ich pomocą określone historie, a także czerpiące z głębin osobowości twórcy, wydawały się anachroniczne.