Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Rudolf Świerczyński herbu Ostoja urodził się w 1884 roku w Rudniku koło Łowicza. Był architektem i pedagogiem, którego twórczość zaważyła na obliczu architektonicznym międzywojennej Warszawy. Forma budowli, sposób wpisania jej w przestrzeń miejską oraz sposób opracowania detalu doskonale ilustrują zmianę języka architektonicznego Świerczyńskiego, która nastąpiła tuż po połowie lat 20. XX wieku.
Kariera artystyczna Jana Szczepkowskiego (1878–1964) nabrała tempa i rozwijała się w okresie Dwudziestolecia Międzywojennego. To czas w historii Polski szczególny: w 1918 roku, po 123 latach funkcjonowania pod zaborami, Rzeczpospolita odzyskała niepodległość. Część ziem należących przez ponad stulecie do zaboru austriackiego, pruskiego i rosyjskiego stanowiła znowu całość, Polska odzyskała państwowość, tożsamość polityczną i terytorialną. Młode państwo rozwijało się intensywnie na wielu płaszczyznach. Jedną z nich była infrastruktura, urbanistyka i architektura.
Stefan Szyller (1857-1933), architekt, konserwator zabytków, należy do grona najwybitniejszych polskich twórców działających na przełomie wieków XIX i XX. Urodził się w Warszawie. W 1881 r. ukończył studia architektoniczne w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych, siedem lat później na stałe przeniósł się do Warszawy z którą była związana większość jego najważniejszych realizacji. W swoich projektach był wierny historyzmowi najczęściej podejmując formy renesansowe i barokowe. Jego twórczość odegrała duża rolę w kształtowaniu polskiej architektury pierwszych dekad XX w.
