Po II wojnie światowej w państwach bloku sowieckiego, w tym w Polsce, wprowadzono realizm socjalistyczny, inaczej zwany socrealizmem. Ta doktryna była związana z polityką okresu stalinizmu: sztuka miała być narzędziem propagandowym partii komunistycznej. Opisując socrealizm w skrócie można powiedzieć, że według tej doktryny sztuka miała mieć formę realistyczną, łatwą i oczywistą w odbiorze, a treść socjalistyczną, zgodną z ideami w ujęciu marksistowsko-leninowskim. Ponadto sztuka powinna posługiwać się językiem prostych form, które miały być zrozumiałe dla wszystkich obywateli.

Około 1900 r. w sztuce europejskiej nastąpił kluczowy dla jej dalszego rozwoju przełom. O ile w II połowie XIX wieku hegemonia konserwatywnej sztuki akademickiej doznała zdecydowanego ciosu ze strony nowego nurtu zwanego impresjonizmem, o tyle przełom stulecia przyniósł dalszy postęp postaw krytycznych skierowanych przeciwko temu, co jeszcze do niedawna uchodziło za artystyczne nowatorstwo.