Od lat 40. XIX wieku, gdy Jan Nepomucen Głowacki założył prowizoryczną pracownię w karczmie u wylotu Doliny Kościeliskiej, by jako pierwszy polski artysta malować góry „z natury”, Tatry stały się źródłem niegasnącej inspiracji dla krajowych pejzażystów. Malowniczość i wzniosłość widoków jedynych na ziemiach polskich gór w typie alpejskim, przyciągała tam kolejne pokolenia twórców. Lecz największą popularność wizerunki Tatr osiągnęły w modernizmie, aż do „przesytu i przerostu”, jak pisał Jacek Woźniakowski największy znawca tematyki tatrzańskiej w sztuce.

Obraz „Ule na Ukrainie” Jana Stanisławskiego uważany jest za jeden z najlepszych przykładów polskiego impresjonizmu. Ten kierunek malarski narodził się we Francji lat 70. i 80. XIX w., a wśród jego przedstawicieli wymienić można m.in. Claude'a Moneta czy Auguste'a Renoira. Główną ideą przyświecającą impresjonistom było oddanie ulotnych wrażeń wzrokowych, a w szczególności szybko zmieniających się stosunków światła i koloru. Ze swoją pracą wychodzili w plener, by studiować interesujące ich zagadnienia w naturalnych warunkach.