Kościół Najświętszego Imienia Jezus w Rzymie, na całym świecie znany głównie pod nazwą Il Gesú, jest macierzystą świątynią zakonu jezuitów. Wzniesiony w latach 1568–1584, zajmuje wyjątkowe miejsce w historii architektury nowożytnej – plan świątyni, organizacja jej wnętrza, jak też sposób zakomponowania fasady stały się wzorem dla licznych kościołów powstających w dobie baroku zarówno na terenie Europy, jak też w krajach Dalekiego Wschodu i Ameryki Południowej.

Problematyka związana z procesem projektowania i budowy nowożytnej bazyliki Św. Piotra na Watykanie zajmuje kluczowe miejsce w dziejach architektury europejskiej. Trwające od połowy XV w. po schyłek kolejnego stulecia dyskusje, niczym w soczewce skupiały najpoważniejsze tendencje i rozwiązania architektoniczne obecne w tym czasie na gruncie włoskim. Ranga budowli wynikała również z jej funkcji i znaczenia widzianego w kontekście historycznym i religijnym epoki. Z tego powodu powstające od połowy XV w.