Jacopo Pontormo (1494-1556) był jednym z najważniejszych przedstawicieli manieryzmu, tendencji w sztuce europejskiej rozwijającej się w latach od około 1520 do ok. 1600 i szczególnie popularnej na terenie Italii. Manieryzm współistniał z innymi nurtami sztuki XVI wieku, nie sposób traktować go jako osobną epokę artystyczną, porównywalną do renesansu czy baroku. Nie znaczy to jednak, iż trudno wyodrębnić jego cechy. Te bowiem są wyjątkowo wyraziste. Należą do nich wytworność i wyrafinowanie przedstawień, zasadzających się w pierwszej kolejności na świadomie kształtowanej sztuczności form.

Droga artystyczna Agnolo Bronzino, jednego z wybitniejszych malarzy XVI-wiecznej Italii, związana była z Florencją. Bronzino był nadwornym malarzem Kosmy I Medyceusza, wybitnego mecenasa i polityka świadomego roli, jaką sztuka odgrywa w kreowaniu wizerunku władcy, budowaniu prestiżu i społecznego ekskluzywizmu. Twórczość malarza rozwijała się na dworze o głębokich tradycjach humanistycznych, przesiąkniętym wysublimowanym intelektualizmem, mogącym poszczycić się bogatą kolekcją sztuki (w tym dzieł antycznych).