Ernst H. Gombrich, słynny austriacki historyk sztuki, napisał kiedyś, że sztuka polega głównie na naśladowaniu jednych kształtów przez inne, dzięki czemu mogą one nabierać nowych znaczeń. Jednym z najbardziej wyraźnych przykładów potwierdzających tezę Gombricha są obrazy włoskiego manierysty – Giuseppe Arcimbolda (1527-1593), słynącego z zaskakujących portretów i alegorii złożonych z różnych przedmiotów oraz z warzyw, owoców, kwiatów, ryb, mięs, a nawet miniaturowych ludzkich postaci.

Ostatnia wieczerza należy do cyklu malowideł oraz płaskorzeźb drewnianych poświęconych Eucharystii, które Michele Albardii, przeor zakonu benedyktynów, zamówił do weneckiego kościoła San Giorgio Maggiore. Zlecenie zakonnika trafiło do Jacopo Cominy zwanego Tintorettem, uznanego już wówczas weneckiego malarza, który miał na swoim koncie realizacje dla weneckich kościołów oraz działających w mieście bractw religijno-charytatywnych (m.in. bractwa św. Rocha i bractwa św. Trójcy). Nad rozbudowaną dekoracją sal Scuola di San Rocco (siedziby bractwa św. Rocha) pracował piętnaście lat (1566–1581).