Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
W 1581 roku założono Republikę Zjednoczonych Prowincji, czyli Holandię, która uzyskała niepodległość w 1609 roku. W sztuce z powodu niejasnej sytuacji politycznej przed zjednoczeniem i rozłamu religijnego pomiędzy katolicką Brugią, obecnie Belgią i protestancką Holandią, zachowano dystans wobec ogarniającego Europę baroku z jego wybujałością, teatralizacją życia i bogactwem form.
Był jednym z najwybitniejszych portrecistów nie tylko z kręgu malarstwa holenderskiego, lecz także europejskiego. Zatrudniano go zarówno do portretów indywidualnych, jak i zbiorowych. Chętnie malował także sceny rodzajowe. Twórczość tego artysty, a przede wszystkim nowatorska technika znacznie wpłynęła na rozwój malarstwa rodzajowego w jego rodzinnym Haarlemie. Na jakiś czas zapomniany, ponowne uznanie zyskał w drugiej połowie XIX wieku. Docenili go impresjoniści, na których niewątpliwie wywarła wrażenie jego technika malarska.
Każdy portret opowiada o przedstawionym na nim człowieku, a autoportret stanowi szczególny rodzaj tej opowieści. Autor wizerunku, pracując nad nim, jest sobą i bohaterem swego obrazu naraz. Odbiorca razem z nim staje przed lustrem gotowego płótna. Ma doznać wrażeń na widok malowanego zwierciadlanego odbicia - wspólnie z tym, który się odzwierciedlił. Artyści często silili się na stworzenie jak najkorzystniejszej opinii na swój temat.
