Kraków końca XIX wieku przeżywał czas rozwoju a równocześnie osaczały go widma przeszłości. Poprawiała się infrastruktura miejska – budowano wodociągi, kanalizacje i drogi, chociaż w tamtym czasie to Lwów był ważniejszym ośrodkiem. Jednak i do Krakowa z prowincji napływało wielu ludzi kreatywnych, pracowitych, zdeterminowanych i odważnych. Mieszczan cechował wielki patriotyzm, ale i duszna atmosfera. Wielu, szczególnie tych zamożniejszych emigrowało, najczęściej do Wiednia. Kiedy tam budowano nowy teatr, zastanawiano się jedynie, czy ma być w nim granych więcej dramatów czy komedii.

Stanisław Wyspiański zaliczany jest dziś do najwybitniejszych przedstawicieli Młodej Polski. Nurt ten rozwijał się w polskiej literaturze i sztuce na przełomie XIX i XX w., a jego najważniejszym ośrodkiem był Kraków. Do wyjątkowej roli, jaką odegrało to miasto przyczyniła się w dużej mierze specyficzna sytuacja polityczna Polski podzielonej od 1795 r. między zaborców: Rosję, Prusy i Austrię. Rozwój polskiej kultury był w tych warunkach utrudniony, zwłaszcza władze rosyjskie i pruskie zwalczały wszelkie przejawy narodowej tożsamości, prowadząc intensywną akcję rusyfikacji i germanizacji.