Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Dirce chrześcijańska, jeden z najsłynniejszych obrazów Henryka Siemiradzkiego (1843–1902), została namalowana w 1897 roku. Było to już wówczas dzieło nieco anachroniczne, pompierski przepych i akademicka poprawność nie przystawały do silnych w kulturze nurtów secesyjnych i modernistycznych. Z tych też względów spotkało się ono z krytyką m.in. Stanisława Witkiewicza. Było to jednocześnie dzieło wyczekiwane, a jego losy wystawiennicze śledziła cała Europa.
W XIX wieku, kiedy Polska pozostawała pod zaborami, rodzima twórczość artystyczna nie miała aż tylu bodźców, co w innych rejonach Europy. Brakowało u nas publicznych galerii, akademii sztuk pięknych o zagranicznej renomie, czy porównywalnie rozwiniętego rynku sztuki. Równocześnie jednak właśnie w tym czasie niektórym polskim artystom udało się osiągnąć międzynarodową sławę. Wiązało się to jednak z opuszczaniem ziemi ojczystej i rozwijaniem kariery w Paryżu, Monachium, bądź Rzymie.
