Kolumna to, obok ściany, główny element architektoniczny służący do utrzymania belkowania dachu w greckim starożytnym budownictwie. Jej forma składa się z trzech zasadniczych elementów: najszerszej – podstawy, długiego trzonu oraz zwieńczenia, czyli dekoracyjnej głowicy, zwanej też kapitelem. Niekiedy w greckiej architekturze trzon kolumny przybierał kształt antropomorficzny – to znaczy taki, który przypominał postać ludzką. Kolumna, której środkową część stanowiła figura kobiety – zawsze młodej dziewczyny – znana jest w architekturze pod nazwą kariatydy.

            Obszar położony w Azji Zachodniej między rzekami Tygrys i Eufrat nosi nazwę Mezopotamii (Międzyrzecze). Tu w ósmym tysiącleciu p.n.e. powstały pierwsze stałe osady, pięćset lat później zaś ludność zajęła się rolnictwem i hodowla. Pojawiła się pierwsza ceramika, niekiedy zdobiona prostym ornamentem geometrycznym.