W XVII wieku w malarstwie europejskim dominował barok i związane z nim: przepych, przesadne dekoracje, teatralne pozy, a także popularne tematy: sceny religijne, mitologiczne i historyczne. Wyjątkowym miejscem na artystycznej mapie starego kontynentu była wówczas Holandia, w której malowano raczej scenki z życia mieszczan. To w Holandii właśnie tworzył jeden z najsłynniejszych, ale i najbardziej tajemniczych artystów w historii sztuki – Johannes Vermeer van Delft, zwany sfinksem z Delft.

Barok, epoka, w której przyszło tworzyć Berniniemu przypadła na czasy kontrreformacji, czyli walki Kościoła katolickiego o odbudowę własnej potęgi po zamęcie reformacji. Założenia i wskazówki zostały omówione i wydane po soborze trydenckim, który się rozpoczął w 1545 roku i trwał 8 lat. Reformacja natomiast była walką z przewinami Kościoła, czyli korupcją, sprzedawaniem urzędów kościelnych, specjalnymi przywilejami duchowieństwa. Doprowadziło to do wystąpień wielu duchownych i uczonych krytykujących ówczesny stan rzeczy, a w konsekwencji do powstania protestantyzmu.