Martwa natura to gatunek malarski o nieruchomej kompozycji kilku przedmiotów, roślin, zwierząt. Składowe kompozycji obrazu są dobierane według kryteriów symbolicznych, estetycznych, wpisujących się w kontekst historyczny lub miejscowy. Martwe natury były tematem obrazów już od czasów starożytnych, ale termin pojawił się po raz pierwszy około 1650 roku w Holandii. Nazwany still-leven w inwentarzu zbiorów jakiegoś mieszczanina oznaczał dosłownie „nieruchome życie”.

Ze względu na psychologizowanie portretowanych postaci, intensywny wyraz emocjonalny dzieł, staranne budowanie ich nastroju, uniwersalizm przesłania, Rembrandt bywa nazywany malarzem dramaturgiem i porównywany z Williamem Shakespeare’m. Wymienione zdolności  holenderski twórca zastosował przedstawiając Powrót syna marnotrawnego.