Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Kuros z Sunion nie należy do dzieł ważnych z uwagi na swoją wyjątkowość. Jest jednym z wielu przykładów dzieł będących dobrym zilustrowaniem funkcjonowania sztuki i pojmowania piękna w epoce, w której powstał. Tej epoce, czyli okresowi archaicznemu sztuki greckiej, przede wszystkim będzie poświęcony ten tekst.
Asyria była semickim państwem w północnej Mezopotamii, istniejącym od drugiej połowy III tysiąclecia p.n.e. do pierwszej połowy I tysiąclecia p.n.e. Pierwsze wielkie osiągnięcia sztuki asyryjskiej przypadły na trzy dekady przed upadkiem, który nastąpił w 612 roku p.n.e. Państwo dominowało na Bliskim Wschodzie między IX i VII wiekiem p.n.e., zaś szczyt potęgi przypada na panowanie króla Sargona II (712 – 725 rok p.n.e.) i jego następców, kiedy powstała sieć kanałów nawadniających sady i ogrody.
Kiedy w pierwszych wiekach II tysiąclecia zakończyła się era panowania kultury sumeryjskiej, hegemonię objęła nowa amorycka stolica – Babilon. Amoryci to plemiona semickie, które na przełomie III i II tysiąclecia opanowały znaczącą część Mezopotamii, i doprowadziwszy państwo sumeryjskie do upadku stworzyły własną kulturę.
