Posąg Rzymianina trzymającego popiersia swoich przodków, czyli tzw. „statua Barberini, to jeden z głównych przykładów mistrzostwa rzymskiej rzeźby portretowej okresu starożytnego. Powstała za panowania cesarza Oktawiana Augusta, ale jej forma nie jest jednolita, ponieważ pokazuje przemiany stylistyczne portretu rzymskiego drugiej połowy I wieku p. n. e. i składa się z elementów powstających etapami. Całą rzeźbę stworzono w dobie rządów cesarza Augusta, o czym świadczy sposób drapowania togi patrycjusza, czyli układ jej fałd.

            Wzniesiono go w Rzymie w 315 roku n. e., by uczcić zwycięstwo cesarza Konstantyna Wielkiego nad Maksencjuszem podczas wojny domowej. Stanowi artystyczny symbol początku owocnego panowania Konstantyna, które zakończyło okres rządów „żołnierskich cesarzy”, pełen wojen domowych, konfliktów wewnętrznych i zewnętrznych, przymusowej zmiany władców oraz wielkiej chwiejności politycznej imperium.