Około 1400 roku w kilku ośrodkach artystycznych Europy Łacińskiej wykształcił się tzw. styl piękny, jeden z przejawów gotyku międzynarodowego. Szczególnie istotnym dla tego stylu centrum były Czechy, na czele z Pragą, w owym czasie stolicą Świętego Cesarstwa Rzymskiego. To stamtąd promieniowały na znaczną część Europy, w tym Królestwo Polskie, tendencje do idealistycznego ukazywania w sztuce – zarówno w malarstwie, jak i rzeźbie – postaci ludzkiej.