Stanisław Wyspiański zaliczany jest dziś do najwybitniejszych przedstawicieli Młodej Polski. Nurt ten rozwijał się w polskiej literaturze i sztuce na przełomie XIX i XX w., a jego najważniejszym ośrodkiem był Kraków. Do wyjątkowej roli, jaką odegrało to miasto przyczyniła się w dużej mierze specyficzna sytuacja polityczna Polski podzielonej od 1795 r. między zaborców: Rosję, Prusy i Austrię. Rozwój polskiej kultury był w tych warunkach utrudniony, zwłaszcza władze rosyjskie i pruskie zwalczały wszelkie przejawy narodowej tożsamości, prowadząc intensywną akcję rusyfikacji i germanizacji.

Koniec XIX wieku w Polsce, podobnie jak w całej niemal Europie, przyniósł wiele zmian artystycznych. Wciąż w centrum rozważań o sztuce była barwa, ale od początku wieku, kiedy w pismach, listach i teoretycznych opracowaniach podejmowano sprawy koloru i techniki, pojawiły się nowe trendy, przeciwstawiano się akademizmowi, realizm przechodził w badania nad optyką, a widzenie światła u impresjonistów wykształciło nowe nurty.