Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
O twórczości Włodzimierza Przerwy-Tetmajera (1861–1923) mówi się zwykle w kontekście młodopolskiego odkrycia folkloru oraz żywego w środowisku krakowskich twórców i intelektualistów zjawiska chłopomanii. Trudno w istocie inaczej, bowiem całe życie Przerwy-Tetmajera było silnie związane z podkrakowską wsią Bronowice Małe. Począwszy od 1890 roku malarz był tam częstym gościem, a pięć lat później, w 1895 roku, zamieszkał na stałe.
Przełom XIX i XX wieku dla polskiej sztuki okazał się być czasem nowych tendencji i wpływów artystycznych z Zachodu. Nazywany jest dzisiaj w Polsce okresem Młodej Polski, niekiedy modernizmem, choć termin ten odnosi się również do innych zjawisk z historii sztuki. Chociaż kraj podzielony przez zaborców nie istniał jako autonomiczne państwo, pielęgnowano polską kulturę. Rodzimi twórcy, kształcący się w ważnych ośrodkach jak: Monachium, Wiedeń, Paryż, czerpali z zachodnich tendencji i przenosili je na tereny ojczyzny. W malarstwie panowała polska wersja impresjonizmu np.
Jedną z najtrafniejszych recenzji talentu Józefa Chełmońskiego wyrażają zapiski wspomnień Wojciecha Kossaka, który nie szczędził artyście słów uznania na następujących wersach:
