Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Młoda Polska to termin odnoszący się do różnorodnych zjawisk w polskiej kulturze końca XIX i początku XX wieku, przede wszystkim w literaturze i sztuce. Młoda Polska wpisuje się w szerszy nurt kultury europejskiej tego okresu, mianowicie modernizm, obejmujący ogół kierunków literackich i artystycznych, ale też prądów filozoficznych czy postaw społecznych przełomu wieków.
Druga połowa XIX wieku w Polsce to czas ścierania się pozytywistycznych, popierających naukowe podejście, teorii oraz wciąż silnych romantycznych, nasyconych emocjami tendencji. Szczególnie aktywne środowisko artystów krakowskich, reprezentujących postawy określane jako Młoda Polska, wciąż gloryfikowało romantyczną twórczość Artura Grottgera, jednocześnie poszukiwało nowych form wyrazu. Szczególnym autorytetem cieszył się profesor Jan Matejko, znany ze swoich historycznych kompozycji malarskich i wyjątkowego podejścia w nauczaniu.
Kraków końca XIX wieku przeżywał czas rozwoju a równocześnie osaczały go widma przeszłości. Poprawiała się infrastruktura miejska – budowano wodociągi, kanalizacje i drogi, chociaż w tamtym czasie to Lwów był ważniejszym ośrodkiem. Jednak i do Krakowa z prowincji napływało wielu ludzi kreatywnych, pracowitych, zdeterminowanych i odważnych. Mieszczan cechował wielki patriotyzm, ale i duszna atmosfera. Wielu, szczególnie tych zamożniejszych emigrowało, najczęściej do Wiednia. Kiedy tam budowano nowy teatr, zastanawiano się jedynie, czy ma być w nim granych więcej dramatów czy komedii.
