Królewski pałac na Wawelu jest jednym z najważniejszych i najbardziej okazałych zabytków architektury renesansowej w Europie Środkowej. Powiązany z zamkiem dziedziniec jest najbardziej charakterystyczną częścią monarszej siedziby. Istniejąca budowla powstawała  wieloetapowo w wyniku rozbudowy i przekształcania średniowiecznej rezydencji. Zamysł znacznego powiększenia zamku mógł powstać już ok. 1500 r., kiedy po śmierci króla Kazimierza Jagiellończyka na Wawelu rezydowała królowa wdowa Elżbieta Rakuszanka (Habsburżanka) wraz z córkami, a także młody król Jan Olbracht.

            Benedyktyńskie opactwo Maria Laach zostało ufundowane w 1093 roku przez księcia Palatynatu Reńskiego Henryka II (zm. 1095) i jego żonę Adelajdę (zm. 1100). Wzniesiono je w malowniczej okolicy, po zachodniej stronie jeziora Lacher See. Kościół klasztorny budowany był wieloetapowo. Prace rozpoczęły się w 1093 roku, jednakże szybko – wraz ze śmiercią fundatora – ustały. Wznowiono je po dziewiętnastu latach. Korpus i chór zachodni konsekrowano w 1156 roku, a chór wschodni w 1170 roku.