Lata 1955-1956 stanowią istotną cezurę w historii powojennej sztuki w Polsce. Wtedy bowiem oficjalna polityka kulturalna Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, oparta na doktrynie socrealizmu, zaczęła chwiać się w posadach. Choć 22 lipca 1955 roku uroczyście oddano do użytku Pałac Kultury i Nauki im. Józefa Stalina w Warszawie, najwymowniejszy w Polsce symbol socrealizmu oraz narzuconej przez siły zewnętrzne władzy, to życie kulturalne zaczęło się już toczyć odmiennym od dotychczasowego rytmem. Śmierć Stalina dwa lata wcześniej uruchomiła procesy prowadzące do tzw.

Pałac Kultury w Warszawie to świetny przykład realizmu socjalistycznego. Był to oficjalny nurt artystycznym obowiązujący w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich do lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Jego zasady przedstawione zostały w 1934 roku na Pierwszym Kongresie Związku Pisarzy Radzieckich. Główne założenia to odcięcie się od sztuki burżuazyjnej, powierzenie twórczości artystycznej misji propagandowo-wychowawczej, postulat realizmu oraz uproszczenia języka artystycznego. Zalecano też nawiązywanie do sztuki ludowej i narodowej.