Dwa pierwsze dziesięciolecia dwudziestego wieku to czas kubizmu i konstruktywizmu. Przedstawiciele tych nurtów kładli nacisk na surowe, uproszczone i zgeometryzowane formy, które nie służyły prowadzeniu narracji, lecz były istotne same w sobie. Na tle takich nowinek powstałe na początku lat dwudziestych XX w. grafiki Brunona Schulza, cechujące się płynnością i ekspresyjnością linii, obfitujące w symbole i opowiadające za ich pomocą określone historie, a także czerpiące z głębin osobowości twórcy, wydawały się anachroniczne.

Po II wojnie światowej w państwach bloku sowieckiego, w tym w Polsce, wprowadzono realizm socjalistyczny, inaczej zwany socrealizmem. Ta doktryna była związana z polityką okresu stalinizmu: sztuka miała być narzędziem propagandowym partii komunistycznej. Opisując socrealizm w skrócie można powiedzieć, że według tej doktryny sztuka miała mieć formę realistyczną, łatwą i oczywistą w odbiorze, a treść socjalistyczną, zgodną z ideami w ujęciu marksistowsko-leninowskim. Ponadto sztuka powinna posługiwać się językiem prostych form, które miały być zrozumiałe dla wszystkich obywateli.