Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Młoda Polska to termin odnoszący się do różnorodnych zjawisk w polskiej kulturze końca XIX i początku XX wieku, przede wszystkim w literaturze i sztuce. Młoda Polska wpisuje się w szerszy nurt kultury europejskiej tego okresu, mianowicie modernizm, obejmujący ogół kierunków literackich i artystycznych, ale też prądów filozoficznych czy postaw społecznych przełomu wieków.
Kraków końca XIX wieku przeżywał czas rozwoju a równocześnie osaczały go widma przeszłości. Poprawiała się infrastruktura miejska – budowano wodociągi, kanalizacje i drogi, chociaż w tamtym czasie to Lwów był ważniejszym ośrodkiem. Jednak i do Krakowa z prowincji napływało wielu ludzi kreatywnych, pracowitych, zdeterminowanych i odważnych. Mieszczan cechował wielki patriotyzm, ale i duszna atmosfera. Wielu, szczególnie tych zamożniejszych emigrowało, najczęściej do Wiednia. Kiedy tam budowano nowy teatr, zastanawiano się jedynie, czy ma być w nim granych więcej dramatów czy komedii.
O twórczości Włodzimierza Przerwy-Tetmajera (1861–1923) mówi się zwykle w kontekście młodopolskiego odkrycia folkloru oraz żywego w środowisku krakowskich twórców i intelektualistów zjawiska chłopomanii. Trudno w istocie inaczej, bowiem całe życie Przerwy-Tetmajera było silnie związane z podkrakowską wsią Bronowice Małe. Począwszy od 1890 roku malarz był tam częstym gościem, a pięć lat później, w 1895 roku, zamieszkał na stałe.
