Przez długi czas w dziewiętnastowiecznej sztuce polskiej dominowały romantyzm, historyzm i realizm. Ich przedstawicielami były silne osobowości artystyczne, m.in. Piotr Michałowski, Jan Matejko, Juliusz Kossak. Ze względu na znajdowanie się kraju pod zaborami, wielu malarzy dzięki tematyce swoich dzieł pragnęło patriotycznie pomagać w zachowaniu polskiej tożsamości. Dzieła te obejmowały szczególne dla kraju momenty historyczne, rodzime krajobrazy czy obyczaje. Dopiero w ostatnim dziesięcioleciu XIX w.

Przełom wieków XIX i XX charakteryzował rozkwit sztuki. Koniec zachwytów erą przemysłową i powrót do indywidualizmu i wyższych wartości otworzył artystom nowe horyzonty. Wielu z nich porzucało duszną sztukę oficjalną na rzecz otwartych plenerów i wolności wizji. Odwzorowywanie rzeczywistości przejęła właśnie wynaleziona fotografia, a malarz mógł poświęcić się innym zagadnieniom, jak oddanie psychologicznych treści przekazu, analiza światła, ekspresja koloru i poszukiwanie nowych dróg wyrazu. Jednak ograniczenia nadal dotyczyły aktywności kobiet.