Franciszek Żmurko (1859–1910) jest jednym z najsławniejszych i najbardziej rozpoznawalnych uczniów Jana Matejki mimo iż jego dojrzała twórczość diametralnie różni się od artystycznych wizji jego nauczyciela. Żmurko pochodził ze Lwowa, tam też pobierał pierwsze lekcje malarstwa. Jego lwowskim mistrzem był Franciszek Tepa, znany jako malarz typów ludowych i scen o tematyce orientalnej. Te ostatnie były pokłosiem podróży do Grecji i Egiptu, w jaką udał się wraz z Adamem Potockim w 1852 roku. Właściwą edukację artystyczną Żmurko odbył w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, w klasie Jana Matejki.

W II połowie XIX wieku coraz więcej młodych polskich Żydów chcących tworzyć sztukę zabiegało o zdobycie wykształcenia artystycznego. Odłam ortodoksyjnych Żydów nadal postrzegał odzwierciedlanie wizerunków jako bałwochwalstwo, ale oświeceniowy nurt, który narodził się pod koniec XVIII wieku, nazywany Haskali, stawiał na edukację i wewnętrzny rozwój. Pochodzący z Niemiec Moses Mendelssohn był jego twórcą i wykreował model maskila, Żyda samodzielnie poszukującego i interpretującego Boga. Obierał on własną drogę, wolną od nacisków i nakazów.