Dziewiętnastowieczny realizm to kierunek w sztuce, ukształtowany w połowie stulecia, trwający i dominujący, głównie w malarstwie, rzeźbie oraz literaturze, do lat 90. Artyści hołdujący założeniom realizmu przeciwstawiali się akademizmowi oraz romantyzmowi, podkreślając, iż oba nurty, bazując na różnych założeniach i dążąc do różnych celów, niejako zgodnie fałszowały obraz rzeczywistości, zarówno tej historycznej, jak i współczesnej. Realiści nie chcieli upiększać otaczającego ich świata, starali się oddawać go możliwie obiektywnie, takim, jakim jest.

Wlastimil Hofman swoją karierę artystyczną zaczynał na początku XX w. w Krakowie, a intelektualny klimat tego miasta w znaczącym stopniu ukształtował jego twórczość. Kraków od III rozbioru Polski w 1795 r. znajdował się pod panowaniem austriackim, od 1846 r. jako Wielkie Księstwo Krakowskie, stanowiące jedną prowincję z Galicją. Pod koniec XIX stulecia Polacy z tego terenu cieszyli się stosunkowo dużą autonomią w porównaniu z pozostałymi dwoma zaborami: rosyjskim i pruskim, gdzie prowadzono intensywną akcję rusyfikacji i germanizacji.