Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Tadeusz Kantor pozostaje w polskiej historii kultury współczesnej postacią tyleż ważną, co kontrowersyjną. Powszechnie znany jako dramaturg, był on też malarzem, twórcą happeningów, czyli parateatralnych wydarzeń, w których kluczowa była interakcja widza z dziełem i instalacji, teoretykiem teatru i sztuki. Twórczość artysty związana była z kulturą Galicji, czemu dawał wyraz w szeregu sztuk, w tym przede wszystkim słynnym spektaklu “Wielopole, Wielopole”.
Andrzej Wróblewski zyskał ostatnimi laty status najważniejszego polskiego artysty działającego po II wojnie światowej. Podkreślana jest jego wyjątkowość, osobność, umiejętność stworzenia własnego, indywidualnego języka malarskiego. Języka niezwykle ekspresyjnego i zarazem zdyscyplinowanego, powodującego, że jego dzieła są nośne, intrygujące zarówno formalnie, jak i pod względem treści. O wyjątkowej pozycji Wróblewskiego świadczy też fakt, iż stał się on punktem odniesienia dla kolejnych pokoleń malarzy, którzy odnajdywali w nim swojego mentora, swoisty wzór do naśladowania.
Świat powojennej sztuki w Polsce to czas starcia awangardowych koncepcji z pierwszymi próbami nadania plastyce funkcji politycznej i propagandowej, opiewającej nowy, socjalistyczny ustrój. Wielu artystów jak Andrzej Wróblewski, Erna Rosenstein, Jonasz Stern czy Maria Jarema próbowali radzić sobie z wojennymi traumami właśnie poprzez sztukę. Niektórzy z nich traktowali działalność artystyczną jako rodzaj terapii, realistycznie lub symbolicznie opowiadali o widzianych zbrodniach i terrorze.
