Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Kiedy w 1918 roku Polska odzyskała niepodległość, życie artystyczne uległo istotnemu ożywieniu. W zakresie sztuk wizualnych, takich jak malarstwo, grafika, rzeźba czy architektura nastąpił istny wybuch twórczych koncepcji. Sztuka została uwolniona od funkcji zastępowania niepodległości i wyrażania dążeń i tęsknot z nią związanych, mogła uniezależnić się od ciążącego jej historyzmu i romantyzmu.
We wszystkich narracjach na temat życia i twórczości malarza, grafika i rysownika, autora tekstów z zakresu historii sztuki Tadeusza Makowskiego, urodzonego w 1882 w Oświęcimiu, zmarłego w Paryżu w 1932 roku, dominuje wizja artysty osobnego, wytrwale szukającego własnego języka, bystrego obserwatora natury i człowieka, samotnika, dla którego malarstwo to nie tylko pasja, ale także praca pojmowana w kategoriach etycznych.
W połowie lat 20. XX wieku polski krytyk sztuki, Wacław Husarski, wskazywał na obecność w malarstwie europejskim silnego „prądu klasycznego”, który coraz dobitniej wyłaniał się z chaosu namnażających się tendencji artystycznych, zwykle awangardowych, popularnie określanych mianem „-izmów”. Istotnie, powrót do tradycji klasycznych i swoiste „wołanie o ład” można zaobserwować w sztuce wielu krajów europejskich okresu międzywojennego. Szczególnie silnie ujawnia się w malarstwie francuskim. Do korzeni powracają artyści pracujący we Włoszech m.in.
