Kiedy w Europie pojawił się klasycyzm, styl nawiązujący do antyku, we Francji nastroje przedrewolucyjne przekładały się także na sztukę. Ten kraj, w którym władca, Ludwik XIV, miał kiedyś powiedzieć „państwo, to ja”, traktował sztukę jako element propagandy, część aparatu państwowego, a artyści najchętniej pracowali u bogatego mieszczaństwa paryskiego lub, rzecz oczywista, na dworze królewskim. Francja była krajem, dla którego formy klasycystyczne nie były tak odległe, jak w innych częściach Europy, gdzie królował barok, a po nim lekkie rokoko.

                Łuk triumfalny, stojący na placu Charlesa de Gaulle’a, na skraju Pól Elizejskich w Paryżu, jest jedną z najsłynniejszych i powszechnie rozpoznawalnych budowli nie tylko Francji, ale i całej zachodniej Europy. Ten potężnych rozmiarów pomnik o wysokości 51 oraz szerokości 44,9 metrów, zaprojektowany przez Jeana Chalgrina, jednego z najważniejszych przedstawicieli klasycyzmu w architekturze, budowany był, z przerwami, przez trzydzieści lat. Jego wykonanie zlecił Napoleon Bonaparte w 1806 roku, po zwycięskiej bitwie pod Austerlitz.